بحث در مفاد آية تبليغ

مقدمه

و اما بحث از نقطه نظر دلالت آيه تبليغ، و انتساب آن به قضيّة ولايت، و بيان مفاد آن که به فقه الآيه تعبير مي شود از اين قرار است:در اين آية جهاتي از نکات ادبي است که آنرا از ساير آيات متمايز مي کند:اول خطاب به رسول الله به لفظ يَا أيُّهَا الرَّسُولُ (اي فرستاده و پيغام آورنده) که در اينجا آنحضرت را به صفت رسالت مخاطب ساخته است؛ و در هيچ جاي قرآن بدين صفت رسول خدا مورد خطاب قرار نگرفته است غير از همين مورد؛ و فقط يک مورد ديگر باز هم در همين سورة مائده آية 41:يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ لَا يَحْزُنْکَ الَّذِينَ يُسَارِعُونَ فِي الْکُفْرِ مِنْ الَّذِينَ قَالُوا آمَنَّا بِأَفْوَاهِهِمْ وَلَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُمْ «اي فرستادة ما، به غم و اندوه نيندازد تو را کساني که در کفر شتاب مي ورزند! از آن کساني که با زبانهايشان مي گويند ايمان آورده ايم؛ ولي با دلهايشان ايمان نياورده اند»!و ليکن خطاب به آنحضرت به لفظ يا ايها النبي (اي خبر داده شده؛ و از عوالم غيب مطلع گرديده، که به صفت نبأ و انباء آنحضرت را ياد مي کند؛ و دلالت بر مجرد اطلاع و علم به عالم غيب و نزول وحي توسط جبريل مي کند) در سيزده جاي از قرآن آمده است.و چون امر به تبليغ در آية بلغ، امر و الزام به رساندن حکم نازل